Cronología

1837- 24 de febrero: nace Rosalía de Castro en Santiago de Compostela.

1857- Publicación de su primer libro de poemas en castellano: «La flor».

1859- Publicación de la novela en castellano: «La hija del mar».

1861- Aparece su primer poema en gallego: «Adiós Rios» y la novela en castellano «Flavio».

1863- Se publica «Cantares gallegos». Tras la muerte de su madre escribe el poema en castellano «A mi madre».

1866- Publica «Ruinas», novela en castellano.

1867- Publica «El caballero de las botas azules», novela en castellano.

1880- Publica «Follas Novas».

1881- Se publican «Primer loco» (novela), y «Padrón y las inundaciones», «Costumbres gallegas», «El domingo de ramos», (cuadros de costumbres).

1884- «En as orilla del Sar».

1885- Fallece el 15 de julio en Padrón.

De «Follas novas.»

¡Follas novas!, risa dame

ese nome que levás,

cal si a unha moura ben moura,

branca lle oíse chamar.

 

Non follas novas, ramallo

de toxos e silvas sós,

hirtas, coma as miñas penas,

feras, coma a miña dor.

 

Sin olido nin frescura,

bravas magoás e ferís…

¡Si na gándara brotades,

cómo non serés así.!

 

Ben sei que non hai nada

en baixo do ceo,

que antes outros pensaron

as cousas que hora eu penso.

 

E ben, ¿para qué escribo?

E ben, porque así semos,

relox que repetimos

eternamente o mesmo.

 

¿Qué pasa ao redor de min?

¿Qué me pasa que eu non sei?

Teño medo dunha cousa

que vive e que non se ve.

Teño medo á desgracia traidora

que ven, e que nunca se sabe ónde ven.

 

Tal coma as nubes

que leva o vento,

i agora asombran, i agora alegran

os espacios inmensos do ceo,

así as ideas

loucas que eu teño,

as imaxes de múltiples formas

de estrañas feituras, de cores incertos,

agora asombran,

agora acraran,

o fondo sin fondo do meu pensamento.

 

Diredes de estes versos, i é verdade,

que tén estraña insólita armonía,

que neles as ideas brillan pálidas

            cal errantes muxicas

           que estalan por istantes

           que desparecen xiña,

que se asomellan á parruma incerta

que voltexa no fondo das curtiñas,

¡ao susurro monótono dos pinos

                  da beiramar bravía.

 

  Eu diréivos tan só que os meus cantares

así sán en confuso da alma miña,

como sai das profundas carballeiras,

                ao comenzar do día,

                romor que non se sabe

                si é rebuldar das brisas,

               si son beixos das frores,

si agrestes, misteriosas armonías

             que neste mundo triste

o camiño do ceo buscan perdidas.

 

           Algúns din ¡miña terra!

   Din outros ¡meu cariño!

  I éste, ¡miñas lembranzas!

   I aquél, ¡ou, meus amigos!

Todos sospiran, todos,

por algún ben perdido.

Eu só non digo nada,

eu só nunca sospiro,

que o meu corpo de terra

i o meu cansado esprito,

adondequer que eu vaia

               van comigo.

Palabras da Rosalía.

«Gardados estaban, ben podo decir que para sempre, estes versos, e xustamente condenados pola súa propia índole á eterna olvidanza, cando, non sin verdadeira pena, vellos compromisos obligáronme a xuntalos de presa e correndo, ordenalos e dalos á estampa. No era esto. en verdade, e que eu quería; mais no houbo outro remedio; tiven que conformarme co o duro das circunstancias que así o fixeron.» «¡Vaian en boa hora, lles dixen entonces, estes probes enxendros da miña tristura!, ¡vaia antre os vivos o que xa é, pola súa propia naturaleza, cousa dunha morta ben mortal!»E fóronse, sin que eu sepa pra qué, nin me faga falla sabelo.»

Máis de dez anos pasaron – tempo cáseque fabuloso a xusgar pola presa con que hoxe se vive – desque a maior parte de estes versos foron esquirtos, sin que as contrariedades da miña vida desasosegada, i unha saude decote endebre, me permitisen apousar neles os meus cansados ollos i o meu farigado esprito. Ao leélos de novo, vin ben craro cómo era incompreto e probe este meu traballo poético, cánto lle faltaba para ser algo que valla, e non un libro máis, sin outro mérito que a perene melancolía que o envolve, e que algúns terán, non sin razón, como fatigosa e monótona. Mais as cousas teñen de ser coma as fan as circunstancias, e si eu non puden nunca fuxir ás miñas tristezas, os meus versos menos. Escritos no deserto de Castilla, pensados e sentidos nas soidades da Natureza e do meu corazón, fillos cativos das horas de enfermedade e de ausencias, refrexan, quisáis con demasiada sinceridade, o estado do meu esprito unhas veces, outras, a miña natural disposición (que no en balde son muller) a sentir como propias as penas alleas. ¡Ai!, a tristeza, musa dos nosos tempos, conóceme ben e de moitos anos atrás; mírame como súa, é outra como eu, non me deixa un momento, ni ainda cando quero falar de tantas cousas coma andan hoxe no aire e no noso corazón. ¡Tola de min!, ¿no aire, dixen?, ¡no meu corazón, inda máis fora de él! Aunque, en verdade, ¿qué lle pasará a ún que non sea como se pasase en todo los demáis? ¡ En min i en todos! ; ¡na miña alma e nas alleas!… ¿Mais diráse por eso que me teño por unha inspirada, nin que penso haber feito o que se di un libro transcendental?. Non: nin eu o quixen, nin me creo con forzas pra tanto. No aire andan dabondo as cousas graves, é certo; fáci é conocelas, e hastra falar de elas; mais son muller, i ás mulleres, apenas si a propia femenina fraqueza lle é permitido adiviñadas, sentilas pasar, no eterno panar. Nó somos arpa de sóio dúas cordas, a imaxinación i o sentimento;

¡Hola, mundo!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!